Pałac w Pogrzebieniu jest atrakcyjnym celem turystycznym i to z kilku powodów. Pałac ten to dawna posiadłość rodziny von Baildon, z której Artur (syn znanego na Śląsku przemysłowca Johna Baildona, wywodzącego się ze starej szlachty szkockiej) zakupił ten obiekt w 1882 r. dla swojego jedynego syna Aleksandra. Dworek ten w latach 1885 – 1887 został gruntownie przebudowany we włoskim stylu renesansowym i wyposażony w cenne marmurowe schody. Ta modernizacja nadała budowli cechy pałacu. W roku 1930 pałac nabyło Zgromadzenie Salezjanów, urządzając w nim małe seminarium duchowne, które istniało do 1940 roku. Osobny wątek historii tego pałacu stanowią lata II wojny światowej. W okresie okupacji niemieckiej utworzono w nim na krótko obóz przejściowy dla reemigrantów niemieckich z Besarabii i niemieckiej Bukowiny. Później obóz pod nazwą „Polenlager 82” przeznaczono dla ludności polskiej, a następnie stał się obozem dla dzieci „Kinderlager”. Na miejscowym cmentarzu w Pogrzebieniu wzniesiono w 1958 r. nagrobek z tablicą pamiątkową ofiar „Polenlagru 82”. Nagrobek ten w 2002 r. został przebudowany, przybierając formę obelisku. Natomiast przy drodze do pałacu ufundowano w 1974 r. Pomnik Pamięci Polskich Dzieci, które zginęły w tym obozie. W 1946 roku pałac pogrzebieński przejęło Zgromadzenie Sióstr Salezjanek, które zarządza nim do dnia dzisiejszego. Kolejnym ciekawym wątkiem związanym z historią pałacu są związki niemieckiego poety romantycznego Josepha von Eichendorffa z rodziną Larischów. Córka Larischów – Luiza, wzbudziła zainteresowanie niemieckiego poety i w 1815 r. została jego żoną. W pozostałości parku pałacowego rosną drzewa, które z pewnością pamiętają okres zalotów młodej pary.
